Wonderen gebeuren nog steeds

Een God van wonderen

Dit keer MOET ik iets delen met jullie. Een heerlijk begin voor de maandagmorgen.

Maandagochtend beginnen we altijd met een gezamenlijke tijd van zingen en aanbidding.
De verpleegster van onze kliniek kwam naar voren. “Ik heb een getuigenis van wat God heeft gedaan!” Er gebeuren regelmatig grotere en kleinere wonderen in de kliniek (bloedingen die stoppen, koorts dat ineens zakt na gebed), maar het is altijd bemoedigend te horen als gebeden worden verhoord en mensen genezen waar mensenhanden tekort schieten.

Ze begint te vertellen: “Gisteravond kwam een vrouw om te bevallen. Het was een zware bevalling en uiteindelijk werd het babietje zonder hartslag geboren. 2 uur lang baden we en reanimeerden, maar de hartslag bleef weg. Het babietje werd uiteindelijk teruggegeven aan de moeder en op haar borst gelegd. Uitgelegd dat het hartje niet wilde kloppen en dat alleen God nog een wonder kon doen. De familie zat een uur met dit kindje, bad en zong ook, maar niks veranderde. De baby was gestorven. Verdrietig werd de baby ingewikkeld in doeken en in de kamer ernaast gelegd. Het was inmiddels 3 uur na de geboorte. Vroeg in de morgen zou de familie het lijkje meenemen en begraven. 1 verpleegster bleef wakker om op te ruimen en de moeder regelmatig te blijven controleren, de rest ging naar bed.

Op een gegeven moment lijkt het voor de verpleegster of er weer geluid uit de doeken komt. Heel af en toe ineens een soort adem snakken. Maar dan is het weer een hele poos stil. Ze bidt:”Heere, laat dit stoppen of anders breng dit kindje weer tot leven.
Ze loopt daarna naar het bed toe en weer hoort ze iets! Tegen haar eigen verstand in besluit ze de baby dan maar op te pakken en in elk geval het gezichtje uit de doeken te halen. Weer een soort snakken naar adem en ze ziet/hoort 2 hartklopjes. Daarna is het weer stil. Ze besluit de baby dan maar vast te houden en te observeren. 6 hartslagen per minuut. 1 keer ademen. Daarna 8 hartslagen per minuut. En zo blijft de hartslag langzaam maar zeker stijgen. Op een gegeven moment kan ze er niet meer omheen: dit kindje leeft weer! Ze begint zuurstof te geven, warme kruiken erbij, en blijft observeren. Ademhaling stijgt, hartslag is na een uur rond de 30. Het blijft in haar hoofd hangen: Maar dit kindje was dood! We zagen het allemaal! Ze kan het zelf nauwelijks geloven en durft het niet aan de andere verpleegster te gaan halen en te zeggen dat het kindje weer leeft. Wat als ze terugkomt en het is weer helemaal stil? Ze zullen denken dat ze gek is! Na 2 uur is het ochtend en komt een van de verpleegsters weer om een hoekje kijken. Lisa vertelt alles en inmiddels beweegt de baby en heeft de ogen open. De hoofdverpleegster wordt erbij gehaald, en die kan er ook niet omheen: de baby ademt, beweegt, het leeft!! Er was vanaf het begin geen pupilreflex, maar nu is het er wel, zuigreflex begint te werken en alle reflexen die een gezonde baby heeft begonnen een voor een weer te werken. We hebben het kindje aan de moeder teruggegeven. We kunnen niet anders zeggen dan dat het kindje leeft! En dat was absoluut niet zo om 2 uur vannacht! Dit is een wonder.”

Ja, dat is een wonder. Bijna 4 uur na de geboorte en nadat het al een uur alleen gelaten was met het hoofd en lichaam ingewikkeld in doeken. Het lijkt dat er toch enige hersenbeschadiging is opgetreden, dus nu bidden we dat ook dat zal terugkomen, zoals ook alle reflexen 1 voor 1 terugkwamen.

Ik was diep geraakt door dit wonder. Al een paar dagen worstelde ik met de vraag: ‘Waar is God?’ Over een maand begint hier een conferentie van 2 weken waar we meer dan 100 zendelingen van over heel West-afrika verwachten. Onze campus is nauwelijks in staat onze eigen mensen goede huisvesting te geven, dus verschillende bouwprojecten zijn een paar maanden geleden begonnen. En elke keer voorzag God in genoeg om steeds te blijven doorwerken. 2 weken geleden echter stopte dat. Er was geen geld meer en de bouwprojecten moesten stoppen. Toiletten en douches, 3 slaapzalen, een appartement met 4 slaapkamers, de afwerking, niks is af! Hoe moet dat? En waarom komt er niks meer binnen? God weet toch dat we huisvesting nodig hebben? Doen we iets ‘verkeerd’? We geven onze tienden, schulden zijn afbetaald, bidden we niet genoeg?  Hij is toch geen arme God? Hij is de almachtige, die voor ons persoonlijk ook altijd voorziet. Dan waarom komt er nu niks meer binnen? Ik worstel daar best wel mee. Zendingsorganisaties die ‘k Heb er geen antwoord op. Maar de vraag kwam wel steeds boven: God, waar bent U in dit alles? Wat zien we over het hoofd? Doen we iets verkeerd hier? Hebt U zich teruggetrokken om de een of andere reden?

Zijn antwoord deze morgen was zo helder en klaar, zo ver boven alles wat ik kon verwachten: Mijn lieve dochter, Ik ben right here. Ik ben niet weg, Ik weet en zie, en bovendien: Ik ben God, de almachtige, niks is voor Mij onmogelijk. Leven en dood is in Mijn hand. (En wat is geld daarbij vergeleken?)

De basisleider kwam naar voren en verwoordde hetzelfde. We hebben alles gedaan wat we konden voor de bouwprojecten. Schoongemaakt, fundering gegraven, wat we nu nodig hebben is een doorbraak financieel. En vandaag horen en zien we dat als wij niks meer kunnen dat dat het moment is dat God Zichzelf laat zien. Hij weet van de conferentie en onze hoop en verwachting is dat die conferentie veel zal doen op geestelijk gebied in onszelf en het zendingswerk in West-Afrika. We moeten niet twijfelen, maar sterk staan in ons geloof en op God blijven hopen. En mensen vragen met ons mee te bidden. Vraag niet om geld, we vragen om gebed. Want we hebben meer dan €50.000 nodig, eigenlijk vandaag nog! Dat is meer dan supporters normaalgesproken kunnen geven J. Maar God wel! Bidden jullie mee?

Ik hoop dat dit wonder ook jou persoonlijk bemoedigt. De God van de Bijbel is niet verandert. Zijn kracht niet vermindert, Zijn trouw niet verandert. Als een baby na 4 uur zonder hartslag en ademhaling weer kan leven nadat het voor dood is neergelegd in een kamer, wat is dan nog onmogelijk?

Goede week!