De reis naar Monrovia

Ha iedereen,

ik heb mezelf voorgenomen om er een eerlijke site van te maken, met zowel de goede als de slechte, de mooie als de minder mooie dingen dingen te melden. Well, ik begin dan maar gelijk met mijn eerste domme zet. De naam van mijn ticket en mijn paspoort kwamen niet overeen!!

Ik was zo relaxed voor het reizen, dat ik er zelf een beetje van stond te kijken. Maar ja, in Indonesie zijn we 9 keer een vliegtuig ingestapt, dus met vliegtuigen ben ik beter bekend dan met treinen en metro's! Heerlijk geslapen, tassen ingeladen, afscheid van de laatste mensen genomen en gaan.

Bij de bali aangekomen werd ik echter naar de info-balie gestuurd. Daar keek mevrouw vanover haar brilletje me aan of ik een wonderlijk geval ben. " Tja, mevrouw P.M. de Pagter en Ellen de Pagter zijn voor ons 2 verschillende mensen!" E. de Pagter stond op de ticket, P.M. staat op mijn paspport! Daar sta je dan met je gespleten persoonlijkheid op papier.
Bellen met het reisbureau was nog een enige optie, want met dit ticket zouden ze me niet laten gaan. En een nieuwe kopen (€800,- ) was ook nog de vraag of dat kon. Wordt wel een dure fout dan zeg. Leuk om aan je sponsors te vertellen!  En ik kon haar niks maken, ik had moeten zien dat mijn naam niet goed was opgeschreven op de ticket. Maar ja, 'k zat toen in Indonesie met slechte internetverbinding, dus de alarmbellen in mijn hoofd waren niet zo scherp afgesteld.
Afijn, lang verhaal kort, menig gebed en heen en weer gedraaf van mevrouw Balie en gebel van mij later kreeg ik met €30,- bijbetaling dan toch mijn ticket! (Ik had in dat uur al bedacht dat ik dan gewoon de komende dagen maar iedereen nog even zou opzoeken voor ik de volgende vlucht zou nemen in het gekste geval. Jammer, ging dus niet door ;-) )
Dit hele gebeuren duurde meer dan een uur, dus de inchecktijd was al even verstreken. Ik had nog 20 minuten om in te checken en de vertrekgate te vinden.

Ik hoefde bij het inchecken in elk geval niet te wachten. Flinke pas door naar de bagagecheck. Snel afscheid van mijn ouders genomen, en daar ging ik! Voordeel van zo'n haastjerepjesituatie is dat je even niet veel kan denken aan emoties. Natuurlijk moest heel mijn tas uitgeplozen worden, ook alle pakketjes die ik heb meegekregen. Tegenwoordig gaat het alarm ook af voor zakjes cup a soup!

Flinke pas door naar de gate, boarding time was al begonnen. Hehe, ik was er. Belandde gelijk in de afrikaanse relaxte chaotisch-heid. Geen rij om in te boarden, maar soort rij van 3 mensen naast elkaar. Bleek dat iedereen in de verkeerde rij stond, dus met veel gegrinnik en hilariteit schommelt iedereen naar de juiste kant. Oh ja, dat was die afrikaanse humor en relaxedheid.

Het Vliegtuig hadden ze wel kunnen vullen met nog 100 Ellens die pm heten, iedereen zat alleen, ik had 5 stoelen vrij om me heen, dus weinig gespreksstof.
Heb me wat bekommerd om een oude afrikaanse vrouw schuin voor me, die in haar eentje op het vliegtuig was gezet. Ze moest ook naar monrovia, kon niet lopen, had niemand die voor haar zorgde, en de stewardessen verstonden haar niet. Had zo'n medelijden met haar. Na 7 uur vliegen kreeg ik het liberia-dialect weer een beetje onder de knie, dus snapte ik haar soms. 't Viel me weer op hoeveel respect afrikanen hebben voor oudere mensen.

In het vliegtuig de kaartjes gelezen die meegegeven waren. Kreeg het even te kwaad, ik laat zoveel lieve mooie mensen achter! En dan dat jaar... Heere, wat ga ik daar ook alweer doen? Waarom laat ik alles daar achter?Oh ja, das waar. Uw liefde geven aan de mensen daar, wie het dan ook zijn. Geven zonder terug te verwachten. Maar, dat is soms zo moeilijk, liefde geven zonder terug te verwachten, Vader.
Zo zit ik daar een beetje met een ipod in mijn oren en mijn ogen dicht in mijn stoel, te zitten, te denken, met een brok in mijn keel. Voel ik ineens een handje op mijn arm, en krijg ik een kusje van een klein meisje van 3 dat langsloopt! " Hello," met zo'n lief lachje. Zat ik net te denken over liefde geven zonder iets terug te verwachten... Worden als een kind.
Is het raar als je op zo'n moment het gevoel hebt dat God even Zijn hand op je schouder legt, en zegt: Ik zie jou wel zitten. En Ik weet ook wel dat jij liefde net zo goed nodig hebt als een ander.

Worden als een kind, blij zijn omdat je lief kunt hebben.