vroedvrouwen-cursus
Maandagochtend naar Tenegar geweest! Tenegar is een moslimgebied buiten Monrovia, waar Mercy Ships bezig is een kliniek te bouwen met de bevolking samen. Verder doen ze er een landbouwproject. En Ineke geeft een serie lessen aan vroedvrouwen daar. 1 keer in de 2 weken geeft ze aan zo'n 30 vroedvrouwen voorlichting. Volgende keer is de laatste keer, dan kan ik weer mee, en zal zelf les geven, yes!! Erg komisch eigenlijk, want wat weet ik nou van bevallingen en kraamzorg af! Door erbij te zitten, ben ik al heel wat wijzer geworden maandag. De informatie halen we van de computer op het schip, draaien dat tot een les, en geven de vrouwen een geplastificeerd papier mee, met daarop heel kort en duidelijk de punten die besproken zijn die dag.
De lessen worden gegeven in de palava-hut, een overdekte plaats waar de mannen ook hun vergaderingen hebben. Zeg maar de vergaderzaal van het dorp. Heel simpel en praktisch, cirkelvormige wand tot heuphoogte, met een bank over de hele omtrek. Golfplaten dak erboven, beschut tegen de regen en de zon. Wat ik dan weer bijzonder vond, is dat het regende tot we er waren, en daarna droog tot de minuut waarop we wegreden. Als het had geregend tijdens de lessen, waren we amper verstaanbaar geweest onder het golfplaten dak!
De vrouwen zijn echt heel erg leergierig. Geweldig ook, dat je hier geen emotieloze gezichten ziet luisteren, maar regelmatig een instemmend gemompel hoort. Jammer dat het over 2 weken weer de laatste keer is, maar ik ben blij dat ik de kans krijg toch 2 keer mee te gaan.
Leuk ook om het geleerde gelijk in praktijk gebracht te zien worden. Een vrouw zit borstvoeding te geven onder de les. Het 3jarig dochtertje van de vertaalster raakt moe van steeds maar bij haar moeder te staan, en begint te huilen. 1 van de vroedvrouwen (zo'n oma die vast al 2 generaties op de wereld heeft geholpen) pakt haar lappa(extra lap stof dat ze vaak meenemen, legt hem op de grond. Het kleintje kruipt erop, en is binnen 2 minuten vertrokken. Zorgzaam worden beentjes en armpjes bedekt onder de rest van de lap, zodat de vliegen niet lastig kunnen vallen. Zo zouden wij het ook moeten doen, leren overal te kunnen slapen. Kleedje op de lemen vloer, en slapen maar.
We bedanken hen hartelijk voor hun komst, en willen vertrekken. Maar dan krijgen wij nog even een lesje... Zo doe je dat niet! Dan hoor je iedereen een hand te geven. Een van de oudere vrouwen wijst ons vriendelijk maar duidelijk terecht. Daar gaan we weer, tijd is geld, relaties zijn meer dan dat!! Kleurrijk is de mensheid. Soms ben ik nog steeds kleurenblind...