Stun Treng (noorden Cambodja)
Cambodja ontwikkelt beetje bij beetje. Waar 4 jaar geleden alleen zandweg was, konden we nu in 9 uur tijd naar het noorden rijden over geasfalteerde wegen. De groep is in 2en gesplitst, ik heb met 7 anderen Stun Treng als uitvalsbasis. Een eenvoudig hotel met douche, wc en een schoon bed.
Doordeweeks zijn we echter meestal in de dorpen. Woensdagmorgen met een klein houten bootje de rivier opgevaren. Na 4 uur varen komen we aan in een dorpje. Tassen de heuvel opgesjouwd, ons onderkomen is weer het huis op palen van een christenfamilie. De familie slaapt die nacht onder het huis in een hangmat of op een tafel. Wij slapen in het huis. Het enige verschil is dat wij planken muren hebben met grote kieren. Wat alleen maar goed is, dan heb je een lekkere bries. Hoewel, 's nachts koelt het behoorlijk af, en is een slaapzak echt nodig! Alle geluiden van buiten zijn te horen, de buren die een luide discussie voeren, honden die blaffen. Het is nog donker als ik wakker schrik van de haan die recht onder me zijn slaapstok had gevonden en het tijd vindt om te kraaien! Met als echo alle andere hanen in het dorp natuurlijk. Ik check mijn horloge. 3 uur!! Is het de volle maan, of hebben hanen hier geen tijdsbesef? Afijn, omgedraaid en weer maar proberen te slapen. Hij presteert het nog 3 keer voor het licht wordt, en dan ben ik er weer maar om 6 uur uit. De rivier is prachtig zo vroeg. Kippen met kuikens scharrelen rond, honden en puppies kruipen met de kinderen zo dicht mogelijk bij het vuur om op te warmen na een koude nacht. Vader en moeder vegen de grond om het huis schoon en maken het eten klaar.
Ik was mezelf met een emmer en een beker, moet naar de wc ergens in de bosjes. Ik zit net, als om de hoek een grote gedaante aan komt wandelen: een wateros! Reken maar dat ik een schietgebedje doe dat hij de andere kant op loopt! Ze lopen hier allemaal los, maar hebben enorme horens, en zien er dom uit! Gelukkig neemt hij een andere weg, maar ik heb natte sokken...
8 uur begint onze kliniek. We zien het hele dorp, horen alle klachten, meestal verkoudheid en hartritmestoornissen. Veel ondervoeding ook en ijzertekort. Meestal koppelen we dan een stukje voorlichting aan de medicijnen.
Dit dorp heeft sinds 1 jaar christenen, maar groeit gestaag.
We bezoeken nog een oude vrouw die op sterven ligt. Ze blijkt 59 te zijn, uitgemergeld. Maar ze heeft de Heere Jezus leren kennen. We zingen en bidden voor haar en haar familie. Erg zo te moeten sterven, maar ergens voel ik een soort victorie-gevoel. Zij is 1 van de weinigen in het dorp die Jezus kent. Ze kan sterven, gewonnen voor het Koninkrijk!
We varen naar het volgende dorp. Dit dorp is duidelijk beter ontwikkeld. Ze hebben groentetuintjes, en (dank U Heere!) een latrine. Golfplaten huisje met een hurkwc, maar in elk geval hoef ik niet rond te loeren voor ongewenste passanten als ik mijn behoefte doe. Hier is maar 1 christenfamilie. De sfeer is anders, maar ze zijn duidelijk gezonder. Dit keer geen haan onder het huis, maar een varken aan een touw. Die slaapt de hele nacht. Douchen doen we hier met een grote soepjurk om. Onder de jurk kun je jezelf dan wassen en afspoelen. We noemen het ons mobiele douchegordijn. WErkt perfect, oefening baart kunst!
De volgende morgen zien we zo'n 80 mensen, waarvan verschillende echt ziek. Een hoogzwangere vrouw met een veel te hoge bloeddruk die gelijk naar een kliniek moet. We moeten behoorlijk aandringen, want ze ziet het gevaar zelf niet zo. Een kindje met longontsteking en een moeder met borstontsteking sinds een paar weken.
Vrijdagavond komen we terug in het hotel. We betalen de extra dollar en hebben een heerlijk warme douche!
Moet nu snel naar een school engelse les geven en dan vanmiddag weer klinieken draaien.