Fofana, Julien en Abla
Fofana en Julien hebben allebei een vreselijk verminkt gezicht. De een door een grote tumor, de ander door een ziekte die ik met mijn niet medische hoofd niet begrijp. Maar het is net of aan een kant van zijn gezicht zijn huid blijft groeien.
het bijzondere aan Julien is zijn optimisme en ondeugd. Wanneer ik hem ook zag, altijd kwam hij naar me toe met zijn brede grijns. Zijn binnenkant is zo positief, dat vrijwel iedereen zijn buitenkant vergeet. In elk geval hier aan boord. een collega vertelde dat hij verdrietig wordt als hij Julien ziet. 'Volgens mij heeft hij niet door wat zijn toekomst zal zijn, dat hij nooit beter zal worden dan dit.' Misschien heeft hij gelijk, maar ik geloof dat Julien altijd de positieve kant zal zoeken in zijn leven. Als iemand hem uitscheldt, zal hij boos en verdrietig zijn, maar als hij daarna weer iemand tegenkomt die hem neemt zoals hij is, zal hij de zon weer zien schijnen. Fofana is meer een denker, maar zo lief en zorgzaam. 't Is de binnenkant die mensen zo mooi maakt!
Dan hebben we Abla. 'k zal een foto van haar in het album doen. Abla kwam 2 weken terug op een zondag aan, een uur voor ik met rekenles begon. Een meisje van een jaar of 8, met een doekje in haar mond, dat haar onderlip en kin bedekte. De ogen van Abla zijn zwarte poelen van leed voor me. Ik pak haar hand en vraag of ze mee wil naar de klas. Maar ze begrijpt me niet, kijkt me zo bang aan, dat ik denk dat ze zal gaan huilen als ik haar meeneem.
Wilson, de vertaler, gaat kijken en neemt haar mee naar de klas. Ze zit stil in een hoekje, kijkt amper op. AnneMarie komt, pakt een kleurboek en gaat met haar kleuren. Of eigenlijk voor haar kleuren. Abla kijkt alleen maar. Zegt niks, toont geen andere emotie dan angst en onzekerheid in die grote zwarte ogen.
's Avonds vertel ik mijn kamergenoot Becca over Abla. Zij is kinderverpleegkundige, en blijkt de volgende dag Abla onder haar hoede te hebben! Dolblij komt ze me vertellen die avond: We hebben de eerste strijd gewonnen hoor! 't kostte me een uur, maar toen zwaaide ze terug als ik naar haar zwaaide! Zo werd Abla 'onze gedeelde missie'. Het moeilijkste die dag was het moment dat ze op de foto moest. Van elke patient wordt een foto voor- en na de operatie gemaakt. Het lapje moet uit haar mond, en dat voelt voor haar denk ik net alsof ze naakt op de foto moet. Dat waar ze zich het meest voor schaamt moet ze op de foto laten zetten. Een tumor groeit in haar onderkaak, waardoor haar tong enz. naar buiten wordt geduwd. Het stinkt ook heel erg volgens Becca. 'Zo zonde om haar met tranen in haar ogen te zien zitten.'
2 dagen later komt Becca weer. De operatie is zo meegevallen! Het bleek mogelijk de tumor langs de binnenkant van haar mond te verwijderen, zodat ze geen enorm litteken in haar gezicht heeft. En het is net of ze nooit een tumor heeft gehad! Toen het verband weg was, gaf Becca haar de spiegel om zichzelf te zien. 'Ze keek, keek, toen ging heel langzaam haar handje naar haar kin. Alsof ze wilde bevestigen dat wat ze zag echt waar was: de tumor helemaal verdwenen. Toen kwam er een klein glimlachje op haar gezicht, ze kan niet breed lachen nog met de wonden in haar mond. Abla is aan de buitenkant weer als nieuw!
3 dagen geleden is ze weer teruggekomen in het Hosp. centrum. Abla glimlacht weer, maar ik ben nog niet tevreden met de blik in haar ogen. Ze speelt altijd alleen, houdt zich meestal afzijdig van de andere kinderen. 't Zijn op dit moment drukke jongens, schatten, maar niet met veel tact. En Abla heeft tact nodig denk ik. Als ik nu naar de klas ga, pakt ze mijn hand en samen gaan we naar de les. Ik heb een grote zwak voor haar. Toen een van de jongens haar sloeg, was ik gelijk bang dat het vaker gebeurde. Maar dat was niet zo. De wereld is hard, en Abla verstopt zich nog steeds het liefst voor die wereld. Bidden jullie mee voor Abla? Dank voor de wonderlijke uiterlijke genezing, die zelfs geen littekens achter zal laten. Bid voor genezing van de wonden in haar hart.
De afgelopen dagen viel ze elke les halverwege in slaap. Ze praat geen frans of fon, dus verstaat het meeste niet. Maar ik weet dat de klas een veilig plekje voor haar is geworden. Haar ogen zijn een groot vraagteken, onzeker, maar ze kijkt me aan, en als ik haar hand pak zie ik die glimlach en een glimpje geluk doorschijnen in die donkere ogen. Liefde is de sleutel naar het hart. Bid dat Gods liefde de muren zal kunnen afbreken, zodat Zijn licht zal gaan schijnen ook in Abla's leven!