ziekenhuiservaringen
Wat is het vervelend als een kind ziek wordt! Vorige week vrijdagochtend vroeg werd ze wakker met overgeven en erge diarree. Ons bange vermoeden dat het weer malaria zou zijn bleek waar. Het overgeven stopte gelukkig na 1 keer, maar de diarree bleef. De geur was echter zo smerig dat ik het niet vertrouwde. Dit was geen gewone diarree. De verpleegster van de kliniek op de campus ook laten ruiken en ook zij dacht aan een bacterie of parasiet in de darmen. Ze kreeg een antibiotica tegen de diarree. De malaria leek ze al snel weer te boven, maar de diarree was na 4 dagen nog steeds 4-5 luiers per dag. Na 5 dagen hadden we er genoeg van, die antibiotica hielp niks!
Normaalgesproken gaan we naar Tsiko, 2 uur rijden van Noepe, waar een hospitaal is van de American Baptist church. Alle verpleging is Afrikaans, getraind door Amerikaanse medici. De dokters zijn vrijwel allemaal Amerikaans. Maar op woensdag behandelen ze alleen noodgevallen. Dus dan maar naar een prive-ziekenhuis in Lome. Het hospitaal zag er schoon en verzorgd uit, het voelde positief. Wilson deed de inschrijving. Opmerkelijk: bij inschrijving wilde men weten of we verzekerd waren en zo ja, of het een Togolese of buitenlandse verzekering was. Niet verzekerd kost een consult 5000cfa (ongeveer 8 euro), Togolees verzekerd betaal je 6000cfa en buitenlands vezekerd 13000! Vooruit maar, de rijkeren dekken zo de kosten voor de armeren, dacht ik.
Naar de pediatrie-afdeling, waar nog zo’n 7 mensen zaten te wachten. Allemaal goed gekleed, duidelijk dat hier de welvarende mensen komen. Na 2 uur wachten komt de dokter. Links en rechts wordt een borst tevoorschijn gehaald om een kind te voeden. Stiekem lach ik om een ‘big mama’, waarvan een 1jarig dochtertje op haar been hangt en liggend tegen moeders grote buik lekker drinkt. Een andere moeder heeft een mooie jurk aan en met wat moeite wordt de borst eruit getrokken. Niemand doet moeite om iets te bedekken, want voeden is de gewoonste zaak van de wereld. Ik heb zo’n handig shirt waar je vrijwel ‘onzichtbaar’ kunt voeden, maar waarschijnlijk is dat voor de andere vrouwen een vreemd gezicht.
Eindelijk zijn we aan de beurt. Ons verhaal gedaan, Gaby wordt onderzocht en de dokter stelt nadrukkelijk de volgende behandeling voor: Gaby is uitgedroogd, we hadden veel eerder moeten komen. 3 dagen opname met infuusbehandeling voor de uitdroging, labonderzoek van haar ontlasting en aan de hand daarvan medicijnen voorschrijven.
Ik ben geen verpleegster of dokter, maar begin sterk te twijfelen bij de 3 dagen hospitaal. Gaby heeft niet meer gespogen sinds de eerste dag, drinkt borstvoeding regelmatig en ook rijstwater en banaan eet ze. Ze is wel uitgedroogd, maar niet zo extreem als de dokter doet voorkomen volgens mij. Maar wie ben ik? En babies zijn inderdaad wel verraderlijk soms in hun ziek zijn.
We stellen voor dat we het infuus dan thuis laten doen door de verpleegster. Of dat 1 dag niet genoeg kan zijn? Nee, ze gaat niet de behandeling aan een ander overlaten, want zij is nu verantwoordelijk, en die behandeling tegen uitdroging is altijd 3 dagen. ’t Is een soort van alles of niks arrangement. Hoeveel gaat ons dat dan kosten? Navraag wordt gedaan en het komt neer op zo’n 300 euro. Dat hebben we niet eens bij de hand. De dokter merkt onze aarzeling en waarschuwt dat onze baby nu wel sterk lijkt, maar als we het niet serieus nemen kan ze vanavond misschien ineens in een coma raken en dan kunnen ze hier niks meer doen. Ze kunnen niet intuberen, geen baby-reanimatie, (dat zijn de woorden die ik in elk geval begrijp in het frans.)
We worden weer teruggestuurd naar de wachtkamer om te bespreken. We hebben allebei geen zin in die 3 dagen en 300 euro en besluiten vandaag nog naar Tsiko te rijden en daar vannacht in het guesthouse bij het hospitaal te slapen. Mocht het dan erger worden, dan zijn we gelijk in het hospitaal. Maar mijn gevoel zegt dat die dokter geld ruikt. Maar de woorden coma en reanimatie blijven toch in mijn hoofd hangen.
Het is pas rond half 7 ’s avonds als we in Tsiko aankomen, in de stromende tropenregen. Onderweg bid ik hard dat er in elk geval nog een medisch iemand kan bevestigen of Gaby de nacht nog door kan met haar uitdroging of alsnog gelijk aan een infuus moet.
In het guesthouse verblijven ook altijd de dokters die voor een paar weken komen werken. Vanwege de regen zitten ze allemaal nog in de eetkamer als we aankomen. En de kinderarts komt gelijk naar ons toe lopen! Dank U Heere! Ze had van Amy gehoord dat we er aankwamen en nee, het is geen probleem dat we haar storen tijdens het eten. He, wat een heerlijk ontvangst! Ze stelt ons gerust dat Gaby zonder problemen de nacht nog door kan en morgen bij het ontbijt zal ze het formulier voor het laboratorium geven, dan hoeven we alleen maar het potje met ontlasting daar in te leveren en ’s middags kan ze ons dan de uitslag geven. Geen uren op een bankje zitten, we krijgen een VIP-behandeling!
De volgende dag naar het lab (Gaby sliep de hele nacht zonder diarree!) en de enige kosten die we hoeven betalen is 2000cfa (3 euro) voor het laboratorium! Gabrielle blijkt Dysenterie te hebben en met een kuur van 10 dagen zijn we klaar.
Wat een verschil tussen deze 2 ziekenhuizen. De eerste ziet er mooier uit, maar de focus is verkeerd. De tweede bestaat inmiddels 25 jaar, alles ziet er al wat afgeleefder uit, maar de sfeer is zo vredig en het personeel toegewijd. Wat een zegen dat er zo’n ziekenhuis is hier! We bidden dat over een paar jaar een soortgelijk ziekenhuisje in Noepe zal staan, zodat de mensen niet 2 uur meer hoeven te reizen voor een eerlijke behandeling.
We hebben er nog een extra nacht in het guesthouse aan vastgeplakt (kostte minder dan 300 euro J). Heerlijk om weer een keer een warme douche te kunnen nemen, Westers te eten en even te genieten van een ruime kamer, geen mensen die op de deur kloppen en andere gezichten aan tafel.
Vrijdagmiddag zijn we weer thuisgekomen en werden we door iedereen hartelijk blij ontvangen. Op een grote kaart had iedereen een groet en wens voor Gabrielle geschreven. Dat doet goed!
We zijn dankbaar dat het tot nu toe zo is afgelopen. We vragen jullie gebed voor onze gezondheid, vooral die van Gabrielle. De diaree is een stuk minder, maar is nog steeds niet over. Dat het leven van kinderen hier dubbel kwetsbaar is blijkt afgelopen week in de kliniek. In 1 week tijd waren er 5 bevallingen, waarvan 3 babies dood werden geboren. Ook een kindje van 3 jaar kwam te laat en stierf onderweg naar het hospitaal in Tsiko. Ook de mensen in de dorpen hebben uw gebed nodig!