miss Ellen
Sinds een week of 3 ben ik weer part-time juf! Elke dag geef ik 2 uur taal aan kindergarten (groep 2). Erg leuk, en weer wat uitdaging! Mijn klas is ongeveer 3 bij 4 meter, maar ik heb dan ook maar 4 leerlingen.
De eerste dag moesten we natuurlijk een beetje kennis maken. Een van de vragen die ik stelde was: welk land kom je vandaan? David komt uit Duitsland, moest weer even wennen aan het engels nadat hij met vakantie terug kwam. Malachi (spreek uit mellekai) uit Amerika, hij weet niet goed of hij nu uit een dorp of een stad komt. Maar zijn huis heeft een mooie groene voordeur, een balkon en een grasveld! Grappig, want dat zijn precies dingen die je op een schip niet hebt.
Esther komt uit Canada, waar nu een heleboel sneeuw ligt. Voor Mirjam blijkt het een moeilijke vraag:'Ik weet het niet zo goed. Mijn vader komt uit Denemarken, mijn moeder uit Zweden, en ik woon op de Africa Mercy.' Tja, waar kom je dan vandaan he? Soms gaan ze met verlof bij de ene oma, en dan weer bij de andere! Wat een bijzonder leven heb je, als kind aan boord!
Verschillen in cultuur komen even later boven. Ze zien dat ik 2 ringen aan heb! Aan mijn ringvinger nog wel. 'Maar u hebt niet eens een man waar u heel veel van houdt toch?' Nee, dat klopt. Maar in Nederland mag je dan alsnog een ring aan die vinger doen. Nou, in Amerika doe je dat dus niet!
Ze zijn het er vervolgens wel samen over eens dat ik dan maar een man moet vinden nu. Tja, maar ik heb er nog geen gezien die ik echt heel lief vind! Een van de meisjes zegt met een enthousiast gezicht: "Ik heb een vader die heel lief is!" Maar gelijk wordt dat lichtpuntje natuurlijk de grond in geboord door een andere leerling. Dat kan natuurlijk niet, dat ik met hem trouw. De optie man met kinderen zonder moeder wordt ook nog even besproken, maar dan wordt het zo ingewikkeld, dat Malachi het maar afsluit met: maar ik vind uw ringen wel echt mooi!
Tijdens het lesgeven krijg ik ook een gedegen cursus engels. Tja, mijn engels is genoeg om te laten weten wat ik wil, maar vloeiend blijk ik het nog steeds niet te kunnen. Ze doen het heel pedagogisch meestal hoor, net hard genoeg fluisteren dat ik hoor hoe het eigenlijk gezegd moet worden.
Ach ja, miss Ellen kan nog heel wat leren van deze wijsneuzen!
't Is wel apart om tijdens een uurtje aerobics je leerling ineens lachend boven je te zien staan, als je net met een rood hoofd wat vetrollen probeert weg te krijgen. Of samen in de rij staat voor het eten met je leerling. En als ik bij de receptie werk, weer ineens aan alle kanten kopjes boven de balie uit zie steken! Werk en prive scheiden; hoe doe je dat?