27 aug. bijna een week voorbij!

Omdat ik het weekend al veel in het centrum was geweest, deed ik het maandag wat rustiger aan. Tijdens de dagopening van 8 uur zag ik de manager, dus gelijk maar even naar hem toegestapt. Of ik 9 uur langs kon komen. Met de verwachting dat ik uitleg zou krijgen over hoe en wat dus nog een uurtje rondgelummeld. Maar ipv uitleg over wat er deze 12 weken nog te doen is, kreeg ik uitleg over de plannen van Togo! 'k Mag dus meedenken over hoe de opzet van zo'n centrum gaat worden in Togo? Of is hij er gewoon zo enthousiast over dat ik mee mag genieten? Pas vanmiddag ben ik erachter gekomen dat Esther uiteindelijk mijn aanspreekpunt is! Maar ik ben zo vrij als een vogel, tot op heden ga ik gewoon mijn gang, niemand stelt vragen. Dinsdagochtend heb ik bijvoorbeeld een operatie gekeken van Julian, een jongetje dat in april ook al is geopereerd. Tijdens de presentatie-avond heb ik een foto laten zien van hem, met een vreselijk verminkt groot hoofd. Omdat ik de chirurg goed ken, mocht ik van hem gewoon komen kijken zonder op de wachtlijst te staan. ('t draait hier toch behoorlijk om de contacten die je hebt!) En vanmiddag heb ik 2 uur achter de receptie gezeten, omdat zij een vergadering hadden. Waarschijnlijk ga ik dat elke week doen. 

't Grootste deel van de tijd heb ik deze week echter gevuld met van het kastje naar de muur lopen om de spullen te krijgen die ik nodig had. Dat waren: een stuk hardboard o.i.d. om een schoolbord te maken, en een kast met slot om spullen in op te kunnen bergen. Die ga je niet gewoon even halen, want geld is kostbaar. Dus vraag ik het aan de manager, die zal zoeken. Ondertussen zocht ik zelf ook hard natuurlijk. Tijdens het zoeken kom je weer allerlei mensen tegen, dus met het zoeken praat je gelijk bij met allerlei mensen! Woensdagochtend nog steeds niks gevonden, ook Chris niet. Zullen we het nu dan kopen? Chris is een geweldige vent, heeft in het HC de bijnaam 'hallelujah', omdat hij dat vaak zegt. Hij kan geen woord frans, maar zegt dan met een grijns: ik spreek internationaal, hallelujah en amen snappen ze allemaal, en als ik Jezus zeg, snappen ze het ook!' Ja hoor, ik hou echt van Chris, anders is niet gelijk verkeerd. Maar het antwoord dat hij gaf op mijn suggestie 'kopen wat we nodig hebben' was toch een tegenvaller. "Nou Ellen, ik wil eigenlijk wachten tot maandag. Want ik heb het idee dat God nog zal voorzien in een kast en board. We moeten Hem wel de tijd geven." Ik krijg dan ineens de kriebels, hoe aardig Chris ook is. We moeten wel gewoon praktisch blijven denken, toch? Na 3 dagen rondvragen hebben we allebei niks gevonden, 't raakt tijd dat dat bord er komt! In mijn planning stond dat bord er gisteren al! Chris zag het aan mijn gezicht. 'Jij denk zeker: we hebben misschien wel geld gekregen van God om het gewoon te kopen.' Ik schiet in de lach, dat was nou net wat op het puntje van mijn tong lag! Maar op de een of andere manier daagt zo'n opmerking wel weer uit. Prima, als hij gelooft dat er toch ineens ergens kasten en een board tevoorschijn komen, dan ben ik bereid te wachten. Als hij het geloof heeft, zal ik het geduld op brengen. Dus heb ik me er vanmorgen maar bij neergelegd, er komt deze week geen kast en geen schoolbord. Hoe jammer het ook is, want volgende week komen er weer een hoop meer patienten is de verwachting. WAT DENK JE?? Voor het 5 uur is kom ik 2 kasten tegen en weet iemand anders ineens dat er achterin de loods nog een groot stuk board ligt dat ik kan gebruiken!! Ik en mijn ongeduld, gewend om altijd maar zo te kunnen kopen wat ik nodig heb... Chris doet denk ik echt alles met God, ik kon die kasten en dat schoolbord alleen wel af, daar hebben we tenslotte geld voor. Weer wat geleerd. Ken Hem in al uw wegen, das toch al een behoorlijk oude les zou je denken.

Naast dat zoekgebeuren besteedde ik toch ook nog een flink deel van de tijd met de patienten zelf. Scoubidou is helemaal 'in' op het centrum nu. We knopen samen een heleboel, ik vlieg door mijn voorraad heen! We proberen het nu met bollen wol (katoen), maar dat effect is veel minder leuk. Gelukkig komt er nog wat mee met de container! Het is erg rustig in het centrum op het moment, dus leer ik deze week mijn collega's ook wat beter kennen. Een paar patienten waar ik veel tijd mee doorbreng:Theofill van 14 en Henriet van ongeveer dezelfde leeftijd leren nu hun naam schrijven en het alfabet. Henriet lacht alleen maar overal om, ze praat bijna geen frans. Theofill is een schat van een kerel, die dolgraag wat wil leren. Nambil is 15, gaat al naar de 3e klas, spreekt zelfs al wat engels. Hij zit elke dag dicht naast me, en leert mij frans, terwijl ik hem engels leer.  Vanmiddag vertelde hij met een treurig hoofd dat hij waarschijnlijk morgen naar huis mag. Stiekem hopen we allebei dat hij nog een nacht langer mag blijven. 3 ventjes van ongeveer 4 herstellen van een hazenlip-operatie. 'k Heb ontdekt dat bellenblazen waarschijnlijk een goede therapie voor hen is! Voor de logopedist moeten ze steeds tegen een papiertje blazen. Bellen blazen is 100 keer leuker natuurlijk! Leuk he, zo samenwerken met elkaar. Jullie voorzien in materiaal, en ik mag het uitdelen. 'k Voel me wel heel duidelijk aan de beste kant zitten hoor!! Er zijn nog vacatures voor wie jaloers wordt tijdens het lezen!  

Over een week hoop ik wat concreter te weten hoe mijn dagen er ongeveer uitzien. Flexibiliteit en creativiteit zullen in elk geval niet overbodig zijn! Oh, en ik heb wat foto's op de site kunnen zetten!